Çiçek ve İnsan

Telaffuz edemediğim ne varsa ya yorgunluğumdan ya kırgınlığımdan. Bir bir eksilirken takvimden yapraklar, her gün biraz daha acılaşıyor yüzümdeki gülümseme. Bir bukle yalnızlık var buruk yüreğimde. Her sabah suladığım çiçeklerim bile soluyor artık, ne güneş ışığı fayda ediyor ne can suyu. Hiç çiçek toprağa küsebilir mi? Küsüyor işte, toprağa da küsüyor güneşe de. Dalı kırıldı mı küsüyor her şeye.

(Aslında her insan bir çiçekti, ya toprağa kırıldık ya güneşe.)

Köprü

Bir köprüden geçiyorum, yaşanmışlıklardan, yarım kalıp da yaşanılmayanlara doğru.

Ne kadar düşlenen hayal varsa yürüyorum hepsine,

Sonu nereye çıkacak bu köprünün bilmiyorum.

Belki yıkıntılara tutsak bir şehre (?) ama olsun kalamam artık burada.

Sonunu hiç hesap etmiyorum artık. Belki de ilk defa bir şeyin sonunu hesap etmeden hareket ediyorum.

Bu kez tam bir teslimiyetle yürüyorum, teslimiyetim Allaha, yolum aşka.

Aldırmıyorum sonucuna çünkü ben aşkın sonucunu değil yolunu sevdim, bu yolda yürümeyi sevdim.

Özlemeyi, beklemeyi, belki de kavuşamamayı sevdim.

Olsun tüm bunlar senin eserin, ben senden kalan her şeyi sevebilirim.

Bendeki Sen

Kalemi elime her aldığımda bırakıyorum içimde duyguya dair ne varsa.  Anlatılacak o kadar çok şey var ki aslında yinede tane tane seçiyorum kelimelerimi. Her ne kadar özenle kurmaya çalışsam da cümlelerimi yine de tam anlatamıyorum hislerimi.

Eline bir kâğıt bir de kalem verseler ve senden gökteki yıldızları çizmeni isteseler yaptığın şey sadece o kâğıda noktamsı objeler koymaktan başka bir şey olmaz. Çünkü buradan görebildiğin sadece o kadardır. Koskoca gökyüzünü noktalarla anlatmak ne kadar aptalcaysa, insanın da bazen içindekileri anlatmaya çalışması o kadar aptalcadır.

Bugüne kadar anlatmaya çalıştıklarım, yazdıklarım ve bundan sonra anlatmaya çalışacağım ne varsa hepsi sadece bir noktadan başka bir şey değil. Oysa içimdeki gökyüzü o kadar sonsuz ki. Taa derinlerinde ne yıldızlar ne gezegenler ne dünyalar saklı ama gel gelelim bunu anlatmak ne kâğıt kalemle ne de dudaktan dökülen cümlelerle mümkün. Hem anlatabileceğimin en iyisini anlatmış olsam bile, insanların görebilecekleri tıpkı yıldızlar gibi sadece noktadan ibaret olacaktır, çünkü yeryüzünden gökyüzüne bakmaktan farksızdır insanların sana bakması, seni anlamaya çalışması. İşte kendini anlatmaya çalışmakta tıpkı bunun gibi. Yani demem o ki benim içimdeki beni de benim içimdeki senide bir ben bilirim, birde her şeyi bilen Rabbin. Gerisi ne bende ki beni bilir ne de yüreğimdeki seni.

Zaten seni anlatmak mümkün değil ki. Buna ne can yeter ne de ömür.

Her Yol Sana Çıksa

Keşke hayatta her yol sana çıksa.

..ve ben her sabah erkenden kalkıp sana yürüsem.

Bıkmadan, üşenmeden, her gün, defalarca sana koşsam, sana gelsem.

Bir ses yükseliyor Kudüs'ten

Ağlıyor bir çocuk Mescidi Aksa’da,
Yüzü gözü toz toprak hıçkıra hıçkıra
Ne oyuncak isteyen bir çocuğun ağlaması bu
Ne de parkta koşarken düşen bir çocuğun gözyaşları
Bu bombalar arasında kalmış, enkaz içinde annesini arayan bir çocuğun feryadı
Bu Mescidi Aksanın gözyaşları,
Hesap günü içinde boğulacağımız gözyaşları!
…

Avazı çıktığı kadar haykırıyor bir çocuk
Vallahi Zafer İslamın diye
Biliyor çünkü zafer İslamın olacak
Peki ya ne zaman? Ne zaman bu ümmet ayağa kalkacak?
Bir kalksa ayağa, böcekler gibi kaçışacak dünya.
Ağaçlar bile dile gelmek için bekliyor bizi
Gösterecek ardında saklanan Yahudiyi
Yükselecek yeniden Rahmanın dini
Ama bir uyansa, bir uyansa Muhammedi nebinin askerleri
…

Bir ses yükseliyor Kudüs sokaklarında
Bak nede güzel kulaklarını tıkamış dünya
Hiçbiri aldırmıyor olup bitene,
Varsın onlar aldırmasın, peki ya ümmet? Ümmeti Muhammed nerede?
Davasını şaşırmış, kapamış gözlerini uyuyor öylece,
Oysa bir baksa görecek kâfirin eli bacımın örtüsünün üzerinde
…

Sahi Kahrolsun mu İsrail?
Oturduğumuz yerden ebabilleri bekleyerek mi kahredeceğiz onları?
Yoksa bizler mi ebabil olup yağdıracağız balçıktan pişirilmiş taşları?
Acaba kaç paraya sattık en büyük davamızı, İslamı?
Kaç yıllık dünya mutluluğuna feda ettik ki ahiretimizi?
Oysa Üstadın da dediği gibi, Cennet ucuz değil, cehennem dahi lüzumsuz değildi.
Halbuki biz çoktan ayırmıştık “susarak” yerimizi!
…

Susma ey ümmeti Muhammed, artık susma!
Durma! Artık öylece durma!
Haydi silkelen, kalk ayağa
Bekleme artık, al abdestini yürü Mescidi Aksaya
Bakarsın cennete yetişirsin namaza.
…

Unutma sen Muhammed’in askerisin
Yeri geldi mi yeri göğü inletirsin!
İçinde ne Hamzalar ne Ömerler yetiştirmişsin,
İslamın karşısında duranı imanınla ezer geçersin!
Çıkar artık kılıcını kınından, çok bile bekledi
Hangi kâfir korkutabilir ki senin iman dolu yüreğini
Hadi gel artık bekletme sevgiliyi,
Bak cennette bekliyor efendin seni.