Bendeki Sen

Kalemi elime her aldığımda bırakıyorum içimde duyguya dair ne varsa.  Anlatılacak o kadar çok şey var ki aslında yinede tane tane seçiyorum kelimelerimi. Her ne kadar özenle kurmaya çalışsam da cümlelerimi yine de tam anlatamıyorum hislerimi.

Eline bir kâğıt bir de kalem verseler ve senden gökteki yıldızları çizmeni isteseler yaptığın şey sadece o kâğıda noktamsı objeler koymaktan başka bir şey olmaz. Çünkü buradan görebildiğin sadece o kadardır. Koskoca gökyüzünü noktalarla anlatmak ne kadar aptalcaysa, insanın da bazen içindekileri anlatmaya çalışması o kadar aptalcadır.

Bugüne kadar anlatmaya çalıştıklarım, yazdıklarım ve bundan sonra anlatmaya çalışacağım ne varsa hepsi sadece bir noktadan başka bir şey değil. Oysa içimdeki gökyüzü o kadar sonsuz ki. Taa derinlerinde ne yıldızlar ne gezegenler ne dünyalar saklı ama gel gelelim bunu anlatmak ne kâğıt kalemle ne de dudaktan dökülen cümlelerle mümkün. Hem anlatabileceğimin en iyisini anlatmış olsam bile, insanların görebilecekleri tıpkı yıldızlar gibi sadece noktadan ibaret olacaktır, çünkü yeryüzünden gökyüzüne bakmaktan farksızdır insanların sana bakması, seni anlamaya çalışması. İşte kendini anlatmaya çalışmakta tıpkı bunun gibi. Yani demem o ki benim içimdeki beni de benim içimdeki senide bir ben bilirim, birde her şeyi bilen Rabbin. Gerisi ne bende ki beni bilir ne de yüreğimdeki seni.

Zaten seni anlatmak mümkün değil ki. Buna ne can yeter ne de ömür.