Dile gelmez düşler, umarsızca devam eder hayat, belki bir kavak ağacının gölgesinde papatya kokusuna hasret tarlalar. Derme çatma bir yalnızlık, sıvaları dökülmüş mutluluğun. Birkaç parça hüzün, topladım eşyalarımı. Bilmediğim şehirlerde bilmediğim hayatlara, avucumda bir kağıt parçası üç beş satır hatıra. Sonunda bir "hoşça kal" sonrası yok düşlerin..
Yağmur da saklanan her damla gözyaşı, güneşle açan gülücüklere düşman şimdi. Bir bedende iki can olur mu deme oluyor çünkü. Yeri geliyor koca bir aşk tek bir kalpte yaşanıyor. Ama kaldıramaz onca yükü, ya alıp gidecek pılını pırtını ne kadar yaşanmış anı varsa hepsinde uzağa, ya da kalacak can çekişecek bir köşe başında. Sele serpe uzanmış şimdi tüm anılar yol boyunca, belki bir bankta belki bir sokak lambasının altında. İki dudağın arasına sıkışmış iki kelime "hoşça kal" sonrası yağmurlu bir kaldırım taşı...
(En zoru da iki seçenek arasında sıkışıp kalmaktır ama ne olursa olsun sonuç hep aynıdır. Ne gitmekle biter ne kalıp da ölmekle. Ne de hoşça kalabilir insan.)
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder