Bataklık ve Papatya

(Bataklıkta papatya yetişmezdi, oysa biz hep yanlış yerde aradık hem papatyayı hem aşkı.) . . . . . . . .

Hiç bitmeyecek bir kitap bu. Tüm yalanlardan uzak, kalbimin kıyısında köşesinde kalmış son saf ve temiz duyguların feryadı. Dudağımdan dökülen kelimeler sanki kafesten bırakılan bir kuş misali kanat çırpıyor gökyüzüne. Zamanın esaretinden kurtul muşçasına, hiç bu kadar içten olmamışlardı. Hiç bu kadar cesur olmamışlardı. Ruhsuzluğun yorgunluğuydu bu hayattan bize kalan. Tüm güzel şeylerimizi bizden alıyor olmasına rağmen paraladık kendimizi onun için. Bize zarar verdiğini bile bile ondan yana olduk hep. Sadece bedenlerimizden bir şeyler götürmedi hayat, ruhumuzdan da çok şey götürdü. Saf ve temiz kalan ne varsa aldı götürdü bizden. İyi olan her şeyi unutturdu bize, sadece sahte duygular kaldı geriye. Tıpkı kendi gibi yalan olan her şey. İşte ben bu yüzden yorgunum aşka. Hiç bitmeyen yarım kalan hikayelerden sıkıldım çünkü. Hepsi birbirinin tekrarı gibi, oyun aynı sadece kahramanlar farklıydı hep. Bu hep böyle oldu. Biz yanlış yerde aradık aşkı. Biz bataklıkta aradık papatyayı. Oysa bataklıkta papatya yetişmez üstadım. İşte tamda bunun gibi, aşk da bu dünyada aranmaz üstadım. Hele ki bedenlerde hiç aranmaz.