…başlangıçlardan her zaman
nefret ederim. Aslında başlangıçlar her zaman güzel olur, işte benim için de
sorun tamda bu. Başlangıçlar iyidir ama sonradan gelen şeyler başlangıçtaki kadar
temiz ve güzel olmayabilir. Yaşanacak ne varsa ortada yaşanmalıdır çünkü
başlangıçlar insanı her zaman yanıltır ve hiçbir şey başlangıçta asıl rengini
vermez. Nasıl ki bir çay filizken yeşil, kurutulunca siyah, demlenince
kırmızıysa ya da bir meyve başlangıçta farklı bir renkte iken sonradan onlarca
farklı renge dönüyorsa işte hayatta da bazı şeylerde tamda böyledir.
Mesela birini tanırsın, çok
seversin. Başlangıçta her şey çok iyidir peki ya sonra? Sonra ne oluyor da
bırakıp gidiyor? Nedir bu insanların sorunu? Yanlış olan ne? Belki de yanlış
olan sevmenin ta kendisidir ha? “Sevmek” sadece bir kelime kadar basit bir şey değil.
Bu iş delilik ister, çılgınlık ister. Hatta çok daha fazlasını ister, sonuna
kadar gidebilmeyi gerektirir sevmek, sonsuzluğun sonuna gitmek ve ta oraya
kadar sevmek. Kim cesaret edebilir buna? Var mı buna cesaretin? Sevmek
Hayalperestlerin işidir. Çünkü onlar sizi karşılıksız da olsa hayallerinde
sonsuza kadar yaşatabilirler ve sizi sonsuzluğun sonuna kadar çılgınca sevebilirler.
(Belki bu dünyada milyarlarca insan var ama tüm insanlar sadece ikiye ayrılıyor hayalleri
olmayanlar ve olanlar yani normaller ve hayalperestler…)
